Veilig in de warmte van mijn schoot.

Lief molletje, mijn buikbewoner,

Aan het einde van de ochtend kwam jouw oma aanrijden met het authentieke ledikantje. Niet veel later pronkte dát authentieke ledikantje, jouw ledikantie in de nog lege kamer. Het kamertje dat jaren heeft leeggestaan, altijd al bestemd was voor jou en nu echt een bewoner zal gaan krijgen. Jouw kamertje die we met alle liefde zullen inrichten. Starend keken we naar het nog onopgeknapte authentieke ledikantje. Ik was ontroerd en euforisch tegelijkertijd. Nog iets wat onwerkelijk dat jij daar straks vele uurtjes slapend zal doorbrengen. Na een gezellige ochtend en middag was het tijd voor het allermooiste moment. Het moment dat ik jou weer mocht bewonderen en dat oma kennis met jou mocht maken.

Na een gesloten weg, een verkeerde omleiding scheurde oma gehaast naar het ziekenhuis om optijd te zijn. Na een prachtige dag begon het keihard te regenen. Onder mijn moeders paraplu, arm in arm liepen we richting de draaideuren van het ziekenhuis. Eerst werd mijn bloeddruk gemeten en deze was aan de hoge kant. Wie weet kwam het wel door het ritje naar het ziekenhuis. Voor nu nog geen paniek. Ik mocht meteen doorlopen maar haalde eerst oma uit de wachtkamer om vervolgens samen plaats te nemen in het kamertje van de gynaecoloog. We bespraken de nodige zaken en toen was eindelijk het moment daar.

Voor het eerst mocht ik mijn kleding aanlaten. Mijn blouse omhoog gekruld, mijn broek iets omlaag en een klodder gel op mijn buik probeerde het echoapparaat jou te vinden. Daar was je! Ademloos staarde ik naar het beeld. Ik was onder de indruk van jou. Je bent zo gegroeid. Je handjes, je voetjes, je gezichtje, je bent al zó perfect. Ik probeerde zo stil mogelijk te blijven liggen al had dat weinig zin. Ons molletje, je was waarschijnlijk net zo euforisch als wij want je was erg beweegelijk. Alsof je daarbinnen een feestje vierden dat wij jou mochten bewonderen. Sprakeloos verloor ik jou geen moment uit het oog. Ik wilde zo lang mogelijk van jou genieten. Oma bleef maar roepen hoe mooi je bent, hoe schattig en ze was onder de indruk van alles wat je deed en hoe jij eruit ziet. De gynaecoloog probeerde een foto van jouw gezichtje te maken maar daar dacht jij anders over. Ik had wel uren willen kijken maar helaas kwam er een einde aan dit moment, ons moment. Ik stapte van de stoel en oma vloog mij in de armen. Een ontroerde en trotse oma en ook ik kon nauwelijks mijn tranen bedwingen. Trots verlieten we de kamer met een prachtige foto van jou. Je beentjes dicht tegen elkaar, je voetjes, je handjes, je gezichtje iets naar beneden en de navelstreng schuin over jouw borst.

Mijn kindje ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Wij zijn zo trots dat jij het zo goed doet. Dat je al flink gegroeid bent, een echt mini mensje en nog steeds veilig in mijn schoot zit. Vol van liefde zal ik je elke dag dragen. Jij hebt ons hart gestolen, we zijn verliefd, gelukkig en in de wolken. We zijn zo nieuwsgierig naar jou maar we hebben geduld. Voor nu is het belangrijk dat jij blijft groeien, dat je hartje blijft kloppen tot jij er klaar voor bent om kennis met ons te maken. Het moment waar we reikhalzend naar uitkijken, dat we een gezin mogen vormen, er niets belangrijker is dan papa, jij en ik. Voor nu genieten we van alle belevenissen, de voorbereidingen en kijken we liefdevol en euforisch uit naar elk moment dat we jou mogen bewonderen.

Ik hou van jou!

Liefs, mama

Het wonder van het leven
 is het wonder van de liefde
 het wonder van het leven
 dat ben jij
 Nu mag ik nog dromen
 Van wie jij straks zult zijn
 Genietend van het weten
 Dat jouw leven is begonnen in mij.